Seu i deixa l’aigua del Carme per després, perquè el que ara llegiràs s’assembla com dues gotes d’aigua, però si no et concentres veuràs que no trobes ni aigua al mar.
Seria il·lusori pretendre que aquesta columna sigui rebuda com aigua de maig, però qui sap si a més d’un i de dos se’ls fa la boca aigua al veure tot el que s’hi anirà explicant. I és que aquí intentarem treure l’aigua clara de tot el que envolta aquesta molècula vital. Si l’impacte del canvi climàtic, les privatitzacions o les propostes dels moviments socials fan que el cervell se’t torni aigua, has arribat al lloc indicat: hem vingut a treure pols de sota l’aigua.
És prou cert que massa cops parlem d’aquests temes com si tinguéssim sang d’aigua, quan la realitat es mostra dura i injusta. La insensibilitat de qui sempre fa anar l’aigua al seu molí ha portat molta gent a estar amb l’aigua al coll, i des d’aquí volem sumar una gota d’aigua perquè el present i el futur siguin més esperançadors.
Per la meva part, procuraré no fer aigües en l’intent de publicar amb certa periodicitat, i que si això acaba en aigua de figues sigui perquè ha de venir alguna cosa millor. També intentaré treure el cap sota l’aigua quan la temàtica i les meves limitacions ho requereixin, conscient que per sort hi ha moltes persones que en saben més que jo, i a qui intentaré recórrer per a que no us penseu que us intento rentar la cara amb aigua bruta.
Si surt bé, estaré content de veure-us com peix a l’aigua navegant pels continguts d’aquest espai, però si penseu que els articles són més dolents que l’aigua de bacallà podrit no tingueu por de deixar-me a pa i aigua, que no m’ho prendré personalment. Ja he rebut prou galledes d’aigua freda com per saber veure sempre el got d’aigua mig ple. Això sí, no descarto que en algun moment em fiqui sense voler de peus a l’aigua. Si és així, feu-m’ho saber.
Tampoc cal que pixeu aigua beneita, em conformo amb algun comentari o proposta aquí i allà per no quedar aigualit amb el temps. Jo els tindré en compte, perquè encara que els errors siguin aigua passada, menystenir-los seria garbellar l’aigua.
Així doncs, a risc de voler ser oli sobre aigua, deixo aquí aquest petit homenatge a la cultura popular, al llenguatge i al nostre lligam amb els béns comuns. Espero que no us hagueu ofegat amb aquest got d’aigua, però si és així, no perdeu més el temps i aneu a canviar l’aigua de les olives.
PD: mil gràcies a la Maria Teresa Espinal pel seu magnífic “Diccionari de Sinònims de Frases Fetes”, on podreu trobar aquestes i moltes altres expressions.