En aquesta columna post nadalenca dubtava si parlar del tema vacunes/no-vacunes, o si dedicar “Memes y memeces” a l’escàndol absurd d’Alberto Garzón, titllat d’antipatriòtic per limitar-se a dir una obvietat més que demostrada.
Però just acabat de passar el Nadal, i començant un nou any, us regalo aquest petit conte que m’acabo d’inventar i que en realitat va de tot això, i de més.
Feliç any, estimats, estimades… els meus desitjos per al 2022 és que ens envoltem de més savis i no ens deixem ensarronar per tants xerraires. Com recomana La Futura Channel: apaguem el soroll.
Hi havia una vegada (i una altra, i una altra més…)
….en un regne no gaire llunyà un drac de tres caps que menjava donzelles, cavallers, i gent de tota mena, de qualsevol edat i estatus social. El drac tenia terroritzada tota la població des que s’havia instal·lat en una cova ben a prop del camí que conduïa al regne.
El Consell de Savis ho havia provat tot: havien enviat l’exèrcit, que va sucumbir davant l’atac de la fera. Havien vingut cavallers i donzelles guerreres de tot arreu que es van enfrontar a la bèstia atrets per la promesa de grans recompenses, però el seu ímpetu, força i honor no els van estalviar de morir devorats per un dels tres caps. Fins i tot els bruixots i les magues havien intentat enverinar el monstre de formes diverses, sense aconseguir-ho.
El drac semblava invencible, així que l’única manera d’evitar que més i més gent acabés al seu estómac insaciable va ser restringir el moviment de la ciutadania. Evitar llocs concorreguts, anul·lar festes i tornejos, i fins i tot canviar els horaris del mercat i limitar-ne l’aforament ja que el drac preferia anar a buscar aliment als llocs on es concentrava molta població.
El mateix Consell de Savis, davant la impotència que sentia, va convidar a participar un home considerat fins aleshores un mer xarlatà. No podia permetre’s el privilegi de no escoltar idees noves ja que les solucions intentades fins ara no havien tingut èxit.
L’antic xarlatà elevat ara a la categoria de savi va proposar una cosa que va sorprendre tot el consell, per la senzillesa i la fàcil aplicació. Es tractava, simplement, de negar l’existència del drac, i de considerar antipàtic, antipatriòtic i fins i tot il·legal fer-hi qualsevol referència.
- Però… – va comentar un dels altres savis- Com explicarem que el drac segueix alimentant-se de ciutadans del regne si afirmem que no existeix?
- I com sabem -va començar a argumentar el xarlatà elevat a savi- que és un drac qui fa desaparèixer aquestes persones? I si senzillament són traïdors que fugen perquè es neguen a creure que el drac no existeix o emprenedors que han abandonat el regne a la recerca d’una nova vida?
- Però… -va dir un altre dels antics savis- hi ha molta gent que ha vist el drac amb els seus propis ulls.
- No poden haver vist el drac, perquè el drac no existeix, i no es pot veure una cosa que no existeix, així que la seva imaginació desbocada o la seva mala vista és la culpable d’aquesta il·lusió òptica, que hauríem de declarar il·legal, així com qualsevol referència escrita o parlada sobre una cosa que no existeix. No es pot tenir por ni molt menys infondre la por cap a alguna cosa que no existeix, no és cert?
Davant la desesperació dels més savis i l’entusiasme del Rei, a qui els arguments de l’ex-xarlatà-ara-savi li van semblar coherents, es va fer arribar un bàndol oficial a tots els racons del regne declarant que el drac no existia i prohibint rotundament parlar de quelcom que no existia, és a dir, del drac. També quedava prohibit tenir-li por al drac, ja que no existia, i per tant el regne reprenia les seves activitats normals i qualsevol persona que es comportés com si el drac existís seria perseguida amb altíssimes multes i fins i tot penes de presó.
Els habitants van sortir als carrers a celebrar la notícia. El drac no existeix! Es cridaven els uns als altres, i aquella nit van celebrar una gran festa davant del castell del Rei, amb música, ball i un banquet amb quilos de carn rostida l’olor del qual va arribar al cau del drac i li va despertar la gana.
En el moment àlgid de la festa, un nen va llançar un crit i va assenyalar en direcció a un lloc.
- Si el drac no existeix… què és això de tres caps que s’acosta?
Es va fer un silenci. Ningú va mirar cap on assenyalava el nen, sinó que diverses mans van començar a assenyalar el nen, el pare del qual es va interposar entre ell i una multitud enfurismada.
- Només és un nen… ja sabeu…. els nens imaginen coses que no existeixen, perdoneu-lo… no sap que diu –va dir el seu pare espantat davant la possibilitat de ser denunciat i multat per les autoritats–.
No va donar temps que un dels Guàrdies arribés i detingués el nen i el seu pare, perquè el drac que no existia es va menjar el guàrdia, el pare, el nen i els curiosos que s’havien agrupat al seu voltant.
La immensa majoria de la població va continuar celebrant l’esdeveniment durant dies i llargues nits d’aglomeracions i festes multitudinàries sota el lema “El Drac No Existeix”, fins que, uns mesos més tard, el darrer habitant del regne va ser devorat pel drac i el regne va quedar buit. El drac va alçar el vol cap a un altre regne, satisfet d’haver estat declarat inexistent.
Només es va salvar el xarlatà, que va fugir durant la primera nit de festes, després de redactar el bàndol titulat El Drac No Existeix.